Natalia Artamonova-Weimar

Jestem obok, gdy jest trudno.
Są tematy, o których mówi się szeptem — albo wcale: wcześniactwo, oddział intensywnej terapii noworodka, trudne diagnozy i decyzje, które ważą więcej niż słowa. Strata. Milczenie. Wstyd.

Możesz długo mówić „jestem OK”, bo prosząc o pomoc, boisz się, że kogoś zawiedziesz. Ciąża i pierwsze tygodnie po porodzie często są pokazywane jako „najszczęśliwszy czas”. Jeśli Twoje doświadczenie jest inne, trudno to powiedzieć na głos. Pojawia się wewnętrzny krytyk, wstyd, myśl: „inne mamy dają radę, więc ze mną coś nie tak”. Do tego brak czasu i sił, a z otoczenia słyszysz:  „tak mają wszystkie mamy”, „przyzwyczaisz się”. Tu nie musisz udawać. Możesz powiedzieć, jak jest — i dostać realne wsparcie.

Z czym pracuję:

• Żałoba i śmierć okołoporodowa — poronienie, ciąża obumarła, martwe urodzenie, zakończenie ciąży z przyczyn medycznych, śmierć noworodka; miejsce na pożegnanie, pamięć i bycie w żalu bez presji.
• Po stracie („tęczowe dziecko” / rainbow baby) — gdy miłość i więź nie przychodzą od razu; ambiwalencja, poczucie winy, lojalność wobec dziecka, które odeszło.
• Wcześniactwo i hospitalizacja — codzienność na oddziale, rozmowy z personelem, bycie „pomiędzy” nadzieją a lękiem.
• Trudne diagnozy i wybory — kiedy każde „tak/nie” niesie ciężar.
• Wstyd, stygma, cisza, izolacja — w rodzinie, w szpitalu, w społeczeństwie.

Języki: PL • RU • EN